Hola Pappies (vrienden in Quechua),

Het heeft alweer lang genoeg geduurd sinds het vorige bericht, dus maak je borst maar nat voor een lang verhaal vol spannende, vervelende en leuke avonturen.

Het Andesgebergte hebben we achter ons gelaten om naar Trujillo, een oude stad aan de kust van Peru te gaan. Net buiten de stad ligt de pre-Inca stad Chan Chan. De mensen hier warengoed in zandkastelen bouwen, want in het jaar 1300 hadden ze één van de grootste steden ter wereld gebouwd bestaande uit alleen zand! Na genoeg zand te hebben gehapt zijn we gaan uitwaaien aan de boulevard van Huanchaco, een badplaatsje iets verderop.

De daarop volgende 3,5 dagen hebben we non-stop genoten van het openbaar vervoer van Zuid-Amerika. We zijn van Trujillo (Peru) naar Vilcabamba (Equador) gereisd te beginnen met een nachtbus, vervolgens met de colectivo, een soort gedeelde taxi (gemiddeld 6 passagiers + de chauffeur in een normale personenauto), toen een wilde rit met een tuc-tuc en daarna eencolectivo naar de grensovergang die midden in het regenwoud ligt. Om Ecuador binnen te komen moet je met de benenwagen over een brug die de twee landen scheidt. Eenmaal in Ecuador zijn we verder gegaan in een camion, een omgebouwde vrachtwagen met onconfortabele houten bankjes. Na de camion wachtte ons nog één busrit naar Vilcabamba. Deze busrit hoort 6 uur in beslag te nemen maar wij konden ons gelukkig prijzen met een 20 uur durende rit. Het regenseizoen was hier nog niet helemaal ten einde en dat zorgde onderweg voor veel modderlawines. Na een half uur kwamen we de eerste modderlawine tegen. Nadat de buschauffeurs bijna een uur bezig waren geweest de weg enigszins berijdbaar te maken namen we een aanloopje en ja hoor, zaten we alsnog hartstikke vast! Vanaf een plekje iets verderop hebben we samen met het hele dorp een uur staan kijken hoe ze de bus uit de modder probeerden te krijgen. Gelukkig kon een vrachtwagen ons later uit de modderpoel trekken. Maar twee uur later was het alweer raak. Een andere vrachtwagen zat vast in een modderpoel en het verkeer kon er onmogelijk omheen. Samen met de andere passagiers hebben we moeten overnachten in de bus, midden in het regenwoud. De volgende ochtend bleek de vrachtwagen plotsklaps te zijn verdwenen en konden we onze (modder)weg vervolgen. In Vilcabamba zijn we lekker bijgekomen van de slopende reis in een mooie lodge midden in de natuur. Daar hoorden we van andere gasten dat de weg, die wij net hadden met de bus hadden getrotseerd, vrijwel direct na onze rit was afgesloten omdat hij echt te onbegaanbaar was geworden.

Na Vilcabamba zijn we naar Zamora, een klein dorpje midden in het regenwoud, gegaan. Bij het informatiecentrum vertelden ze ons dat er een refuge in het Nationale Park Podocarpus zat, vanwaar we mooie wandelingen door het regenwoud konden maken. Eenmaal aangekomen vlak voor zonsondergang bleek er helemaal niemand te zijn. Alle gebouwen waren op slot en aangezien we geen bereik hadden met onze telefoon (in the middle of nowhere) konden we ook geen taxi terug bellen enterug lopen was ook geen optie,per slot van rekening begon het al te schemeren. De keuken die ons bij het informatiecentrum beloofd werd bestond uit een paar stukken hout en een grillrooster. Gelukkig lukte het ons vrij snel om met de stukken hout een vuurtje te maken.In de bossen hadden we een houten hutje gevonden wat niet op slot bleek te zitten en al snel werd duidelijk dat de aankomende nacht geen luxe hotelovernachtig zou worden. Nadat we een enorme spin vriendelijk hadden verzocht onze hotelkamer te verlaten zijn we een poging gaan wagen om op de tweepersoons houten vloer te slapen. De krekel- en vogelgeluiden wenden snel, maar elk luid geritsel om de hut deed je bijna de ogen uit je hoofd springen wetende dat er poema's en beren in de donkere bossen leven... Nog nooit zijn we zo blij geweest dat de zon ons de volgende ochtend om 6 uur wekte. Na een verfrissende douche onder een waterval hebben we genoten van een mooie wandeling door het regenwoud.

Via de steden Cuenca en Guayaquil zijn we door eindeloze bananenplantages naar Puerto Lopez, een kleine plaats aan de kust van Ecuador gegaan. We hadden een hele mooie lodge gevonden met schattige tweepersoonshuisjes midden in een kleurrijke tuin, veel faciliteiten, een wit strand met palmbomen, hangmatten en een heerlijk warme zee. Maar helaas, ook in het paradijs heeft God voor struikrovers gezorgd. Al na een uurtje kwamen we er achter dat onze rugtas was gestolen toen we heerlijk in de zee dobberden. Daarna begon ons grootste avontuur tot dan toe: aangifte doen! Vol goede moed gingen we naar het politiebureau in Puerto Lopez waar een drie-agenten-sterk-team ons vertelde dat ze niet bevoegd waren om de aangifte op te nemen en we naar een dorp verderop moesten. De dag daarop kwamen we bij het zeker weten geopende politiebureau aan die toch echt dicht was.De burenzeiden dat het bureau manana (morgen) open zou zijn. Dus... de volgende ochtend naar het bureau waar we te horen kregen dat ook zij niet bevoegd waren en we naar een ander bureau een eindje verderop moesten. Toen we daar aankwamen bleek ook deze dicht te zijn en, wederom de buren, ons vertelden dat wenaar Puerto Lopez moesten. Na daar weggehoond te zijn door een niet al te aardige agentgingen we 's middags terugnaar hetandere dorpen hebben we de agent thuis opgezocht. Omdat het bureau dicht was kon hij ons niet helpen maar wel iemand bellen in... uiteraard Puerto Lopez! Aangifte doen is uiteindelijk toch gelukt, na drie dagen!

Met een nachtbus zijn we diezelfde avond naar Quito, de hoofdstad van Ecuador, gereisd. De stad waar we van plan waren maar één dag te blijven om daarna meteen door te gaan naar Colombia. Net voor de grens met Colombia werden we aangehouden voor een paspoortcontrole waarvoor we een, jawel, paspoort nodig hadden. Tot onze stomme verbazing bleek Ewoud's paspoort niet in de tas te zitten. Na de eerste schrik kwamen we er achter dat het gajes die achter ons in de bus zaten de rugtas van onder de stoel hadden opengesneden en de moneybelt met alle belangrijke documenten en pasjes te hebben gejat. Echt onvoorstelbaar: de tas stond in ons zicht voor onze stoelen, tussen onze benen met zelfs een been om het hengsel en toch hadden ze het voor elkaar gekregen om de moneybelt te jatten. Gelukkig konden we meteen bellen en de pasjes blokkeren. Tot zover Colombia.

Na terugkeer in Quito zijn we direct naar de Nederlandse ambassade gegaan waar we, vanwege Koninnedag, een warm onthaal met haring en bitterballen hadden verwacht. Niets bleek minder waar: de ambassade bleek de komende vijf dagen gesloten te zijn. Dus geen paspoortaanvraag en bitterballen voor ons... Na het noodnummer te hebben gebeld bleek de lieve vrouw van de ambassade helemaal niets voor ons te kunnen doen. Conclusie, we zaten voor minstens vijf dagen vast in een stad waar we niet wilden zijn. Zwaar *** dus! Om onszelf op te vrolijken besloten we dat weekend maar naar de jungle te gaan... een prachtige lodge midden in de jungle van Cuyabeno National Park. Omringd door apen, toekans, papegaaien, piranhas, slangen, spinnen, vlinders, luiaards, kikkers, dolfijnen en nog veel meer dieren konden we onze zorgen snel opzij zetten. Op de terugweg naar Quito werden we geconfronteerd met voor ons toen nog onbekend wereldnieuws, de varkensgriep. Op een gegeven moment moesten we allemaalde bus uit en werd iedereen en alle bagage gecheckt op een eventuele griepbesmetting. Nadat we deze test goed hadden doorstaan werden we even later door een compleet tot de tanden gewapende legereenheid uit de bus gecommandeerd om vervolgens volledig gefouillerd te worden. Waarom weten we nog steeds niet (waarschijnlijk wapencontrole), maar het bracht wel wat spanning met zich mee. vooral omdat Ewoud alleen met een kopie van zijn paspoort aan het reizen was.

Terug bij de ambassade kregen we het goede nieuws dat de paspoortaanvraag via Lima (Peru) gaat en het minstens 8 dagen wachten is op een nieuw paspoort. Om deze dagen door te komen hebben we besloten naar de Galapagos eilanden te gaan en daar te genieten van de zee, strand en natuurlijk het mensvriendelijke dierenleven. Kortom: erg vervelend! We doen er wel luchtig over maar leuk is het natuurlijk niet omdat onze reis naar Colombiaanse kustniet kan doorgaan en we niet weten hoelang we nog op het paspoort moeten wachten na terugkeer van Galapagos.

Tot de volgende keer (hopelijk niet vanuit Quito)!